طفولیت و بازی های قشنگش ..!!!

بچه گی دوران بازیه.. بازی هایی که بعدش میشه خاطره.. خاطره های قشنگی که یه کلمش کافیه تا تو رو ببره به همه ی خوشی های اون دوران.. 

 

از بچه گی هام چیزای محوی یادمه.. می خوام فکر کنم از انواع بازی های بچه گیم ببینم چی یادمه..   

 

خیلی کوچیک بودم.. در حدود ۳ سال شاید.. از پله های خونه ی مامان بزرگم از طبقه ی دوم افتادم پایین..یه مدت بیهوش بودم.. بعدشم توی بیمارستان.. از اون اتفاق چیزای زیادی یادمه ولی چیزی که ربط به بازی داره اینه که توی بیمارستان که بودم خیلی زوری میموندم تا این که مامانم برام یه عروسک خرید از خودم بزرگتر.. اسمش شد ریحانه و اون شد خواهر نداشتم.. بعد از اون تمام مدت بیمارستان و بعدش اون با من بود.. همه جا همراهم بود.. از لباسای خودم می پوشید.. مامانم هروقت به من می رسید به اونم میرسید.. عین بچه خردشال ها باهاش رویایی نداشتم ولی شده بود یکی مثل داداشام.. یادمه هروقت مامانم ازم میپرسید خواهر و برادر کوچیکتر دلت می خواد من باهاش قهر می کردم چون هم دوست داشتم بچه آخر باشم و هم دوست داشتم خواهر داشته باشم ولی بعد از ریحانه دیگه می گفتم این خواهرمه.. تا چند سال هر وقت برام کسی عروسک می خرید همشو مامانم میذاشت تو انباری چون من نمی ذاشتم به جز ریحانه عروسک دیگه ای بیاد تو اتاقم.. تا این که انقدری بزرگ شدم که بشم هم بازی داداشام.. دیگه عروسک رفت کنار.. وسایل بازی من یه ماشین بود که بدنش قرمز بود.. داداشم ماشینشو زود خراب میکرد ولی من با سلیقه باهاش بازی می کردم و میترسیدم خراب شه.. 

بعد از اون با داداشم میرفتیم با بچه محل ها فوتبال.. بعدشم توی خونه تو اتاق نشیمن ۲ تا دروازه با بالش میساختیم و یه ضرب بازی می کردیم... چقدر من بعد از هر بازی یواشکی دور از چشم داداشم تو اتاق گریه می کردم چون پام از ضربه های محکمی که به توپ میزدم درد میگرفت و دستم از دروازه بانیم سرخ می شد و من جیکم در نمی اومد تا مسخره ام نکنه..  

بعد از اون یه بازی داشتیم که اسم درستی نداشت. ولی وسیله ی بازی ما ۳ تا نخود یا ۳ تا جسم گرد کوچیک بود. ۲ تا دروازه ی ۱۰ سانتی می ذاشتیم از این سر خونه تا اون سر خونه. بعد از جلوی دروازمون ۳ تا نخود رو با هم میریختیم زمین بعد باید یکیشو از بین ۲ تای دیگه اش با یه ضرب رد می کردیم و انقدر این کارو میکردیم تا برسیم به دروازه ی رو برویی و بزنیم تو گل.. اگه ۳ تاش توی بازی تو یه خط می موند می باختیم یا این که اگه از خط زمین رد میشد یا این که وقتی داشتیم رد می کردیم دستمون به ۲ تای دیگه می خورد.. چقدر لیگ می ذاشتیم براش. یادش بخیر..   

 

یه مدت بازیمون شد فوتبال دستی.. چقدر دست درد کشیدیم از بازی های هیجان انگیزش.. از بازی های لیگی که با بچه های فامیلمون شروع می کردیم و ۲ ماه طول می کشید تا تموم شه چون باید صبر می کردیم تا باز بیان خونمون.. 

بعد یه مدت کارت بازی شد بازیمون. کارت هایی که روش عکس ماشین های قدیمی بود.. زیرش یه اطلاعات کمی نوشته بود.. که اونا میشد ارزش کارتامون.. هرچی مزایاش بیشتر بود ارزششم بیشتر بود..با این کارتا بازی های زیادی می کردیم.. کلی نوع مخلف داشت..یکیش همین بازی ایی که با دست میزدیم روش تا برگرده و اینا.. 

بعدش بازیمون شد دومینو.. 

    

دایمم نمی دونم از کجا برامون نزدیک ۴۰۰ تا جعبه ی کوچیک آبی آورد.. شب و روزمون شده بود ساختن دومینو.. نوع های مخلف.. یهو رو یکیش ۱ روز وقت می ذاشتیم و یهو دستمون میخورد بهش و همش داغون میشد.. چقدر حرص می خوردیم.. چقدر من برای داداشمامو از قصد خراب میکردم و می گفتم حواسم نبود و اونا هیچی نمی گفتن بهم..خلاصه یه مدت اینطوری سر کار بودیم..   

 خونه ی مامان بزرگم هم که می رفتیم یا تو راهرو با دختر خالم و پسر داییم بازی میکردم یا تو حیاط همه با هم فوتبال بازی می کردیم..   

یادم نمیاد کی بود ولی اون موقع تازه آتاری او مده بود.. توش یه بازی های جیگر بد کیفتی داشت.. بازی هواپیما که الانم کامپیوتریش هست.. یا یه دختره که فقط می پرید و کلی مرحله داشت.. با همه ی سادگیش برامون خیلی جذاب بود..   

بعد از اون ۳گا اومد و بعد پلی استیشن و بعدشم کامپیوتر.. اولین کامپیوتر رو که گرفتیم خیلی به نظرمون خوب بود.. خیلی گرافیکش پایین بود ولی از هیچی بهتر بود.. پسر داییم برایمون بازی هایی رو می آورد که تو فلاپی بود.. خیلی یادم نمیاد چون خیلی بچه بودم ولی هنوزم رنگ فلاپی ها یادمه..    

وقتی رفتم مدرسه از این که انقدر زندگی من با دخترای هم سنم فرق داشت حس بدی داشتم.. از این که توی دبستان همشون حرف از کلکسیون عروسکشون میزدن و من به جاش فقط ماشین داشتم و یه ریحانه رو حس بدی داشتم.. الانم که بزرگ شدم مثلآ ترکیب اتاقم مثل داداشامه.. نوع لباس پوشیدنم.. تیکه های حرف زدنم.. بعضی اوقات فکر می کنم اگه چهرم کمتر دخترونه بود شاید بیشتر تمایل داشتم پسر باشم.. تا ۸-۹ سالگی من همیشه برای بیرون رفتنم موهامو میذاشتم توی کلاه و لباسای پسرونه می پوشیدم.. مامانم که دید خیلی فرق کردم سعی کرد دخترم کنه.. نمی ذاشت موهامو کوتاه کنم و همش لباسای دخترونه برام می خرید تا رفتارم عوض شد و شدم یه دختر خالص..!!    

 ای بابا باز از بحث دور شدیم..   

داشتم در مورد بازی ها می گفتم.. اون موقع همه ی بازی ها انقدر ساده بودن که امکانات زیادی نمی خواست.. خیلی بزرگتر ها دقت نمیکردن که ما با چی سرگرم میشیم و همش دلشون به این خوش بود که سرمون گرمه ولی الان وقتی بازی های بچه های فامیلمونو مقایسه می کنم از این همه تفاوت شوکه میشم. از این که پسر داییم کلی بازی فکری داره که الانم که الانه وقتی میرم خونشون باهاشون بازی می کنم..انقدر تنوع که این بازی های کامپیوتری هم قانعشون نمی کنه..  

بازم از بازیهامون مونده.. ولی واقعآ مغزم بیشتر از این نمی کشه.. شاید اگه مامانم بود کمک میکرد همش یادم بیاد ولی خب الان که نیست. اگه دیدم خیلی یادم اومد پست بعد در مورد می نویسم..  

پی تازه یادم افتاد نوشت: 

یه بازی یادم رفت که بیشتر شبیه جنگ سرد بود.. اون موقع که خودکار بیک بود یکیش دست من بود و یکیش دست داداشم.. 

تهشو می کردیم تو پوست پرتغال و بعدش فوت میکردیم توی خودکار.. خیلی درد داشت ولی سنگرم میگرفتیم.. پشت مبل ها و پشتی ها.. وای که چقدر سر این سنگر ها و کثیف کاری هاش مامانم دعوامون می کرد.. بعد ها چون پوست پرتغال همیشه نبود و یا می افتاد یه گوشه و می گندید از کاغذ و آلومینیوم استفاده می کردیم..این خیلی بازی خوبی بود..نمی دونم چرا یادم رفت.. ما حتی سر کلاسم این بازی رو انجام میدادیم.. ولی خب توی خونه قشنگ نمونه ی یه میدان جنگ بود برامون..